soNSuzLUĞa dAİr

Sonsuzluğa Dair

Gece karanlıkta gördüğü gölgeye aşık olmuştu , peşi sıra koşmuştu... ama o her koştuğuna gölge'de onunde kaçıp gidiyordu...
Devamli uzaklaşıyordu...
Onu yakalamak için daha hızlı koşmaya başladı...
Güneş yavaştan kendini göstermeye başlamıştı , fakat genç hala yetişememişti gölgeye!
Ve birden kaybediverdi onu , güneş doğmuş ve gölgesi yok olmuş gidivermişti , aynı gökkuşağı gibi , aynı yağmur gibi...
Her gece gölgesini kovalamak coçukta bilinmez bir arzu , istek haline gelmişti...
Birgün mutlaka yakalayacak , ona sarılacaktı...
Her gece binbir telaşla çıkıp dışarıya koşuyordu asla yetişemeyeceğini bildiği gölgesinin peşinden...
Yani bir tutkuya tutulmuştu , gerçekleşmeyeceğini bile bile...
Gölgesine vurulmuştu , güneş doğana kadar onunla olacak gün boyu acısını bırakacak...
Ve içinden bir kaç sözcük geçti... Peşinden gittiği ama ulaşamadığı gölge'ye...
Sen gölge'ydin ben küçükken dikkatlice süzdüğüm , ama hiç ulaşamadığım birgün sana ulaşmak istedim ömrüm boyunca, ama olmadı , ulaşamadım dedi....
Sevgiydi gölge....
Ulaştıkca kaybedilen , kaybettikçe aranılan...
Sonsuzluğa dair.