RuhuM isyaN édiyoR

Kan damlar artık sayfalarıma,
Acı çeken ellerim feryatlarda..
İşkence yapıyor bedenim ruhuma,
Tutsak ediyor kendine..
Ruhum kaçmak istercesine,
Akıyor şiirlerime..
Ama bitmiyor bu acı..
Ben yazdıkça yeniliyor kendini..
Tükeniyorum sanıyorum bir an..
Tükenemiyorum da aslında ne acı..!!!


Çürüyorum yavaşta,
Kimse umursamadan beni..
Kanım siyah olmuş durmadan akıyor..
Ardımdaki karanlığı, insanlar, gölgem sanıyor..
Ben kanıyorum...
Kimse bilmiyor...

Ölümümü ararken bitkin düşüyorum..
Küçük bir kız çocuğu karşımda gözleri kanıyor...
O'nu o halde gördükçe ben daha çok acıya batıp,
Sonunda karanlığımla bir oluyorum;
Sorularıma cevap..
Acıma çare..
Bitiyorum sonumu izleyerek..
Ölüyorum usulca..
Kimse bilmiyor içimdeki karanlığı..
Kimse görmüyor gözlerimden damlayan kanları...
Ve sonunda noktalıyorum burada, bu hayatı..

Ruhum, bedenime tutsak daha fazla acı çekmeden, ölüm diliyor.. bense onun için hiçbir şey yapamıyorum.. içim acıyor.. yırtılıyorum... bedenim yaralı, ruhum isyanda... yaşamak değil, ölüm çare bana...