yiNe yaNLız=(

Yalnızlık, umudu karanlık bir odada unutmak... Anlatacak birilerini aramak, bulamamak, odanda dört duvarın üstüne üstüne gelmesi, sıkıştırması… Yine dört duvarın üstüme üstüme gelip, sıkıştırması yüzünden, bunalımlı, bıkkın ruh haliyle kendimi zar zor dışarı attııgım bir kacış gecemden alıntıdır bunlar…

Saatin kaç oldugunu bilmiyordum, aklıma gelmemişti bakmak ama epey geçti sanırım. Sokağın köşesindeki banklardan birine oturdum, müzik dinliyorum; EMRE AYDIN-DAYAN YALNIZLIĞIM…

Gece, soguk ve yagmurla karısık hüzünlü olmasına ragmen, düşüncelerim kadar karanlık değil, ürkütmüyor yani beni fazla… aklımda aynadaki solgun yüzüm… yaşadıgım onca düşünce karmaşasından geriye ölüme inanmış, yalnız ve yorgun, inancı, ümidi, sevgisi tükenmiş bir kız kaldı. Hatta solgun solgun bir yüz, mosmor gözler, rahatsız bakışlarla kızdan çok bir yaratıgı anlatıyorum ya neyse…

Yaşıyormuyum emin değilim artık! Emin oldugum tek şey 17 yaşında bir hayalkırıklıgı olmam.

Beceriksizliğimden, yalnızlıgımdan, bu şehri sevmememden, düzensizliğimden, yorgunlugumdan, huysuzluğumdan, ONLARIN baltalarından birine sap olamamışlığımdan hatta olamıycak olmamdan dolayı sürekli şikayet eden insanlardan bıktım!!!

O an tüyleri ıslanmış, ıslanınca daha da siyahlaşmış, sert ve uzun gagalı kargalar havalandı köşe başından. Islak kanatlarının gürültüsü gecenin sessizliğinde yankılandı. Telaşlandım, güvensiz hissettim kendimi, durup dururken sokagım yabancılaştı gözümde. Fark ettim ki yağmurda hızını arttırmıştı. İri damlalardan biride gözümün tam içine düştü, acıttı… Saçlarımda yüzüme yapışmaya başlayınca usul usul kalktım ve evin yolunu tuttum. Bu mutsuz kızın bir gecesi daha böyle son buldu…