parmaklarımın arasından kayıyor artık zaman, tutmaya denemeyide bıraktım artık.
Ne saniyeleri durdurabiliyorum, nede ensemdeki soğuk nefesi dindirebiliyorum.
Kaçmak güzelde, insan nereye diye sorunca anlıyamıyor yaşamın sebebini.
Belki birgün kaçmayı bırakırım ama o zamana kadar arkama bakmaktan hep koşacağım sanırım.
Neden kaçıyorum ki? Geçmişimdenmi, hayal kırıklıklarındanmı yoksa kendimden mi?
O ensemdeki soğuk nefes neden beni izliyor, neden hala çok yakınımda, niye ölüm kadar sessiz?
Belkide teslim olmalıyım bu sessizliğe, kaçamıyorum yoruldum artık.
Kapamalıyım gözlerimi bu kalabalık gürültü dinene kadar belkide.
Dalmalıyım hayallere nefesini dudaklarımda hissedene kadar,
sessizliğin bedenimi sarana kadar.
Yada uyumalıyım rüyalarda huzur bulana kadar.
Seni bulacaksam hayallerde, mutlu olacaksam rüyalarda, bir nefes kadar yakınsın demektir bana!
Eğer uyuyorsam anlaki nefesimi bekliyorum, dudaklarında hayat bulmak için!!!
Anasayfa 
Konu: yaşaMıoRum 
Çarş. Ağus. 29, 2007 3:11 pm
